Het dierenpension

Alweer een hond binnen. Deze keer de hond van mevrouw Jansen. Ze is voor haar werk veel op reis. Haar hondje Keffer is minstens één keer in de maand hier. Jenny, de moeder, Maaike, Marcel en Marije loopt naar mevrouw Jansen toe. Hallo Keffer, ben je er weer? Kom maar gauw mee, dan kijk ik of er nog een plekje vrij is. Terwijl Jenny de deur opent van blok 6, beginnen alle honden te blaffen. Zelfs Tommy, het hondje dat gisteren en eergisteren zo'n heimwee heeft gehad dat ze de buurman hebben gebeld. Hij had de sleutel van het baasje van Tommy. Ze hebben gevraagd om een kledingstuk van de baas of bazin mee te nemen. Dan ruikt Tommy de geur van thuis weer. Sinds een vest van de bazin gaat alles weer helemaal goed met Tommy.

Marcel weet nog goed toen hij hier voor de eerste keer was. Ze was toen heel erg bang en begon heel de tijd te blaffen als je haar aanraakte. Maar Tommy vindt het onderhad erg leuk hier. Jenny weet nog goed toen Keffer hier voor het eerst was. Toen was hij ook erg bang. Hij heeft een vast plekje, zodat hij niet heel de tijd in een ander hok zit. Ook mogen de honden altijd iets vertrouwds meenemen. Een dekentje, hun mand, een speeltje. Al s Keffer in het hok zit gaat hij al meteen naar het buitenverblijf. Even later komt Maaike aangelopen. Hallo Keffer, ben je er weer? Keffer begint Maaike uitgebreid te likken. Mevrouw Jansen zit toe te kijken. Als Keffer uitgelikt is vertrekt mevrouw Jansen. Jenny en Maaike zwaaien mevrouw Jansen uit. Het is al vijf uur. Melanie, de hulp, begint met voeren. Mag ik mee helpen, vraagt Marcel? Ja natuurlijk, vele handen maken licht werk.

De vader van de kinderen, Peter, komt aangelopen en helpt ook. Nou nou ik ben niet veel opgeschoten met de administratie van het hondenpension. De computer liep vast ik ben er achter dat we een virus hebben. En de reparateur heeft pas morgen tijd en de computer moet er dan moet de computer er een week blijven! Maar goed, nu eerst maar de honden voeren. Ik begin wel bij blok 6. Mag ik de lijst van blok 6? Hier! De Honden hebben allemaal hun eigen voer dat ze thuis ook hebben. Zo voelen de honden zich meer op hun gemak. Net als vader de hok van Boy open wil doen, glipt Boy naar buiten. Een klein mager maar snel hondje. En net vandaag heeft vader de deur open laten staan. En er zit net een gat in het hek naar buiten. O nee! Melanie, Jenny, snel, Boy is ontsnapt. Ook Marcel gaat er achter aan. Mahije ook hennen. Nee Marije, kom hier, dat is veel te gevaarlijk. Marije was nog maar drie jaar. Toute Boy. Kom maar hier dan ga we even hondjes kijken. Ja, hondjes kijken. Wat was dat een raar gezicht met z'n viertjes achter een klein hondje aan. Even later sloeg Boy het weiland in. Marcel keek alleen maar naar Boy en trapte in een bijna verse koeienvlaai. En Melanie bleef haken aan het prikkeldraad. Toen renden ze met een heel draad achter zich aan achter Boy. En Marcel rende door en gleed daarom uit in nog een vlaai. Nu zat hij er helemaal onder. Naar een half uur rennen, hadden ze Boy eindelijk te pakken. Maar toen moesten ze nog een heel eind terug lopen. Een hele tijd later kwamen ze eindelijk weer bij het pension. Wat zie jij er uit proestte Maaike uit, toen ze naar Marcel keek. En jij ziet er anders ook niet gek uit zei ze. En toen ze Melanie zag. Toen Boy weer in zijn hok zat, werd het langzamerhand weer rustig. Alleen de honden hadden nu wel erg veel honger.

Tegen zeven uur hadden alle honden hun eten op. Marcel was in bad geweest en had schone kleren aan. Melanie die eigenlijk om half zeven naar huis gaat werd aangeboden om mee te eten. Dat aanbod nam ze aan. En Melanie ging op acht uur naar huis. En toen zat de familie (behalve vader die is het gat in het hek aan het repareren) allemaal na te praten en keken naar het journaal. Er was deze keer niet zo veel nieuws, daarom zapten ze snel naar een andere zender. Opeens hoorden ze Marije huilen. Marije had haar eten gegeven en in bed gestopt. Ze wilde weten of Boy al terug was. Ze was dat Boy weg was gelopen en was die vergeten. Ze had er over gedroomd en wilde weten of die al terecht was. Toen Marije gerustgesteld was, werd het weer rustig in huizen Bergevoet. Zo is er weer een dag voorbij gegaan bij het dierenpension.

door Jill Berntsen