Het Vergeet-mij-nietelfje

Heel vroeger had het kleine vergeet-mij-nietje nog geen naam. Het was gewoon een mooi klein bloemetje waar niemand echt aandacht aan besteedde. Dat vond het vergeet-mij-nietelfje niet leuk. Hoe moest ze nu opvallen tussen al die kleurrijke en veel grotere bloemen die in de buurt van de vergeet-mij-nietjes stonden? Elke avond lag ze een beetje somber voor zich uit te staren in haar hangmat. Ze piekerde hoe ze dat kon veranderen. Ze praatte met vogeltjes en vroeg ze of die niet wat meer zaad konden verspreiden. Dan zou het vergeet-mij-nietje op meer plaatsen groeien en wat meer aandacht krijgen.
Ze voelde zich echt een beetje vergeten.
Uiteindelijk begreep ze dat ze het alleen zou moeten opknappen. Ze zou nog harder moeten werken om haar kleine blauwe bloemetjes te verspreiden. Ze kreeg een plannetje.
Het elfje kon over zoveel zaadjes beschikken als ze wilde, dus kon ze overal het zaad uitstrooien. Elke dag ging ze dat nu doen. Als ze een open plek in het bos zag, strooide ze daar het zaad voor de kleine blauwe bloemetjes. Terwijl ze strooide, hoorden de dieren, de vogels en de vlinders haar altijd roepen: "Vergeet-mij-niet, vergeet-mij-niet..." Daarom heten de blauwe bloemetjes nog steeds 'vergeet-mij-niet' Dat kwam door het wanhopige elfje, dat haar blauwe bloemetjes graag wat meer in de belangstelling wilde hebben. Het is haar gelukt. Bijna iedereen weet nu wat een vergeet-mij-nietje is.